‘Sterb! Sterb! Sterb!’ zeg ik in steenkolenduits. De mensen om me heen kijken op, verschrikt. Dit verwacht je niet tijdens de ochtendspits. De buschauffeur bekijkt me door zijn spiegel. Het is zo snel gegaan, niemand weet zeker wie het heeft gezegd. Nee, dat klopt niet. Iedereen weet dat ik het heb gezegd. Maar het is zo snel voorbij dat niemand zeker weet óf het is gezegd.
